Ik wil meehelpen in de strijd tegen ongerechtigheid, mijn hart doet pijn als ik zie dat zoveel jongeren in een kansloze omgeving opgroeien. Ik wil me inzetten om hoop te geven aan minderbedeelden in de regio rondom de Kilimanjaro. Net zoals we op school iedere dag bezig zijn met ontwikkelen, kansen geven en bouwen aan een toekomst; wil ik ook graag dat er een glinstering in de ogen (terug) komt van hen die wij kunnen helpen met het sponsorgeld.
Verder wil ik als schoolleider groeien in afhankelijkheid, wil ik ervaren wat het met me doet als ik de touwtjes even niet in handen heb. Als we tijdens de klim echt op bijna 6km hoogte komen en ik letterlijk buiten bereik ben. Wat als ik God niet zou hebben die voor me zorgt? Hoe reageer ik op de (on)rust?